“අම්මා කෝ අපේ වාහනේ? කාර් එක කොහේ නවත්තලාද ඔයාල ආවේ? නැත්තම් විල්සන් අංකල් එක්ක එන්න හේතුවක් නැහැනේ.. ඒකයි මම මේ බැලුවේ මොකද වුනේ කියලා. අංකලුත් කිව්ව ඇබැද්දියක් ගැන. ඒක නෙවෙයි, අද මම කොලේජ් ගිහින් එද්දි හොඳටෝම වැස්සා කවදාවත් නැතුව. ඒ විතරක් නෙවෙයි පොළොවත් දෙදරුවා දෙතුන් පාරක්ම. මට බයකුත් හිතුණා. මම වැස්ස වැඩි කරන්න කලින් බයිසිකලේ බෲක් අංකල්ගේ දිහා දාල දුවල ආව වැස්ස වැඩි කරන්න කලින්. කරන්ට් තිබුනෙත් නෑ එද්දි මම. ලොම්පොක් වලත් එහෙමද අම්ම? තාත්තා ඇයි ඔයාල වැඩි කතාවක් එහෙම නැත්තේ? එහෙට වැස්සේ නැත්ද?” මාගේ දීර්ඝ ප්රශ්ණ විචාරයකින් අනතුරුව හැරී තාත්තා යමක් කීමට සැරසුනේය. “පුතා අපේ වාහනේ ගන්න දෙයක් නෑ. ඒක නම් අපිට නැති වුණා. ඒ කොහොමද ඒ තාත්ත? විස්තරේ කියන්නම්කො කන ගමන්. දැන් දෙන්නම ඇවිත් ඉඳගෙන කන්න පටන් ගන්න. මිෂෙල් දුව කන්න ඕනෙ අද බඩ පිරෙන්න හරිද. සීතල දවස නෙ. හොඳට කාල උණුසුම් වෙන්න ඕනි. ෆිගර් එක නැති වෙයි කියල බෑ, නැත්තම් ඇගට කිසි ශක්තියක් නෑ.” අම්මා කතාව වෙනතකට ගෙනියනවාදෝයි කියා මට සිතිණ. "හරි දැන් ඉතින් අපි හැමෝම කනවනේ. නංගීත් ඉන්නවා, පවුල සම්පූර්ණයි. කියන්නකෝ මොකද වුනේ කියලා. ඔයාලට මොකද්ද වුණ කරදරය? කාර් එකට වුන කරදරය ගැන එහෙම." මා නැවත ප්රශ්ණ පත්තරය දිග හැරීමි.
ඇලන්, පුතා ඔයාට අද දවල් එද්දි දැනුණ පොළොව දෙදරීම භූමි කම්පාවක් විතරක් නෙවෙයි. ඒකෙන් ලොම්පොක් වල පොළොවේ ලොකු පැල්මක් ඇති වුණා." තාත්තා විස්තර කරද්දී මම, "ඔව් ඔව් මේ හවස ප්රවෘත්ති වලදිත් කීව ඒ ගැන නම්. දැන් ටිකකට කලින් කීවෙ තුවාල වෙලා තියෙන්නේ පොඩි ලමයෙක්ට විතරයි කියලා. ඉතින් ඉතින් ඊට පස්සේ මොකද වුණේ?" මා දැඩි කුතුහලයෙන් විමසීමි. "අපි වාහනේ නවත්තලා තිබුණේ ප්රධාන පාරේ නෙවෙයි. සාප්පුවේ රථ ගාලෙ ඇලන්. අපි ඒ වෙලාවේ හිටියේ සාප්පුවේ. ඔය වෙලාවෙදි තමයි භූමි කම්පාවක් සිද්ධ වුනේ. අපි අනූ නවයෙන් බේරුණේ වැටුණු රාක්කයකින්. කොහොමින් කොහොම හරි දිග පැල්මක් ඇති වෙලා තිබුණා අපි එලියට එද්දි. රථ ගාලත් ඒකට අහු වෙලා. අපේ වාහනේ පැල්ම ඇතුලට වැටිලා. ගොඩ ගන්නත් විදියක් නෑ මිනිස්සු දුවනව ඒ මේ අත. මොනා කරන්නද. ඒත් එක්කම දෙවෙනි භූමි කම්පාවත් ඇති වුනාම අර පැල්ම දෙබෑවුණු තැනින් ආයෙත් ලං වුණා. ඉතින් වාහනේට මොනා වෙන්න ඇත්ද කියලා හිතා ගන්න පුළුවන් නේ පුතා, දුව?
No comments:
Post a Comment